Piastunka:
......................................
........... O, ja biedna!
Ileż to srogich nieszczęść dom ten - dom Atreja! -
od dawna nawiedzało! Przecierpiałam wszystkie,
i nieraz serce w piersi krwawiło boleśnie.
Ale takiego smutku jeszczem nie zaznała
nigdy! Tamte niedole, choć ciężkie, znosiłam
cierpliwie... Lecz mój miły Orest, mojej duszy
kochanie! Ledwie na świat wydała go matka,
jużem go piastowała... Służyłam mu wiernie
we dnie, w nocy czuwałam, nasłuchując krzyku
dzieciny, tyle trudu, tyle cierpień zniosłam -
wszystko, wszystko na próżno!... Toć takie stworzenie
jak zwierzątko - rozumu nie ma, trzeba za nie
mieć rozum. Nic nie powie maleństwo w pieluszkach,
czy mu głód, czy pragnienie dokucza, czy insza
potrzeba... Własnym prawem takie małe ciałko
rządzi się... Trzeba było zgadywać - i pewnie,
myślę, mylić się nieraz - pieluszki dziecięce
płukać - praczka, piastunka - jednych rąk robota...
Takie to były służby moje przy Oreście:
chowałam go, chowałam - dla ojca... A teraz,
nieszczęsna, straszną słyszę wieść - że on nie żyje!...
Iść trzeba - iść do człeka, co ten dom pohańbił,
zburzył... Radością będzie dlań opowieść moja...
(tłum. Stefan Srebrny)
