Zabijanie Adwentu

Od kilku lat w tym czasie przez media przechodzi fala zgoła rytualnych moralizmów na temat: czy komercja nie zabija nam świąt? czy promocje w supermarketach nie desakralizują Bożego Narodzenia? Te moralizatorskie kwestie są rozwiązywane zwykle czymś w rodzaju bezsilnego rozłożenia rąk ("takie mamy czasy!"), a potem jeszcze jedni powiadają, że po prostu "zmienia się sposób świętowania", a drudzy wrzucają dawkę uspokojenia: zawsze przecież można przeżyć święta "po Bożemu", czyli... hmmm... jak w ciepłych reklamach Plusa czy jakiejś kawy: w gronie rodziny, przy choince, śpiewając kolędy...

Ale ja nie o tym. Mnie chodzi o Adwent. Oczywiście i on jest ofiarą hipermarketowych santaclausów - ale nie tylko. W jego zabijanie włączają się, i to od dawna, także ludzie wyrzekający na komercję - a to w ten sposób, że przez Adwent przetaczają się "tradycyjne" Jasełka, opłatki, nie mówiąc już o emocjonujących aktywnościach w strefie św. Mikołaja. W ostatnim czasie obserwuję nawet swoisty front kontrofensywy kulturowej, której szlachetni organizatorzy jakby uwzięli się wypędzić celebracje komercyjne przy pomocy celebracji zakorzenionych. Jest to zderzenie dwóch wizji kultury Bożonarodzeniowej - i sekundowałbym oczywiście "tradycjonalistom", gdyby nie fakt, że w tej walce rozdeptuje się Adwent.

Adwent nie ma już swoich możnych obrońców. Odkąd w Kościele rozpozwszechnia się formuła o "radosnym oczekiwaniu", zmniejsza się nasza szansa na przeżywanie Adwentu jako "uważnego oczekiwania". I w tym kontekście oczywiście słynna "golonka w Wigilię" to raczej odkrycie "nowych form radości", a nie wywrócenie na opak samej idei wigilii jako takiej.

I tak to będąc ojcem dzieci uczęszczających do szkół i należących do harcerstwa, mam już za sobą lub za moment przed sobą kolejne jasełka, Mikołajowe prezenty itp. Wszystko to całkiem piękne, bez cienia "dziadka mroza" - ale nie w czas.