Dom Prosper Gueranger, Rok liturgiczny, t. IV (Sandomierz 1931):
Liturgiczny obrzęd popiołów dzisiejszych, w pierwiastkowem Chrześcijaństwie udzielany był tylko grzesznikom, odprawiającym publiczną pokutę kościelną. Ceremonja odbywała się w ten sposób: przed rozpoczęciem Mszy św. czekali oni w oznaczonej świątyni, wobec ludu tłumnie zgromadzonego. Na ręce kapłanów składali publiczne wyznanie winy, otrzymując w zamian odzienie z włosiennicy i posypanie głowy popiołem. Po tym akcie, duchowieństwo i lud padali krzyżem na ziemię, głośno odmawiając razem siedm Psalmów pokutnych. Kończyła obrzęd wspólna procesja, w której pokutnicy, boso, postępowali za orszakiem wiernych. Doszedłszy do wrót świątyni, odwracał się Biskup i do pokutujących przemawiał w te słowa: «Oto dla grzechów waszych wyłączamy was z Kościoła, jak z raju wygnał Bóg pierwszego człowieka Adama, po upadku jego». Chór śpiewał jeszcze responsorja, ułożone ze słów Pisma, przypominającego klątwę Bożą nad grzesznym ludzkim rodzajem, a po ich ukończeniu zamykały się drzwi kościelne. Otwierano je pokutnikom uroczyście dopiero w Wielki Czwartek, po solennej ceremonji publicznego otrzymania rozgrzeszenia.
Publiczna pokuta kościelna poczęła wychodzić z użycia w wieku XI; utrzymał się jednak i nadal, zwyczaj posypywania głowy popiołem, w środę Pięćdziesiątnicy i z czasem stał się ogólnie obowiązującym w rzymskiej Liturgji Chrystusowej. Wierni dawniej zdejmowali obuwie na tę chwilę, w kornej postawie zbliżając się do kapłana, dla otrzymania przejmującego ostrzeżenia Kościoła. Jeszcze w XII wieku, dopełnił wszystkich przepisów ceremonjału sam Papież i towarzyszący mu kardynałowie, procesjonalnie idący z kościoła św. Anastazji do św. Sabiny, rzymskiej stacji dzisiejszej. Obecnie przestały już obowiązywać surowe zewnętrzne przepisy; lecz rozumienie ich myśli i ducha, koniecznem jest dla dzieci Kościoła, czerpiących niemałą korzyść wewnętrzną z uczestniczenia w obrzędach kultu katolickiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz